Net terug van de tandarts, besluit ik mezelf te trakteren op “iets leuks”. (Ik ben bang voor de tandarts, dus dat “heb ik wel verdiend”, zeg ik tegen mezelf.)
Ik stap één van de – inmiddels zeldzame – muziekwinkels in Den Haag binnen en na wat rondstruinen, ga ik voor de “24 Italian Songs & Aria’s”. Niet dat ik deze klassieker in de zangkunst nog niet in huis heb. Nee, datzelfde zangboek, maar dan in de versie voor hoge stem, was het allereerste zangboek dat ik van mijn ouders kreeg toen ik als verlegen meisje van 15 op zangles ging.
Mijn toen nog erg jonge stem (wist je dat je stem groeit tot je 27e?), vroeg om een boek voor sopraan. Vandaag, zowat 30 jaar later, leek het me wel gepast om de winkel uit te lopen met hetzelfde boek, maar dan in de versie voor lage stem.
30 Jaar later, een wereld van verschil en nog steeds gelukkig in de muziek en als professional in deze post-corona-tijd, dat is wel een schouderklopje waard, toch?
Ik word er wat emotioneel van en geef het boek een ere-plaatsje in mijn muziekkamer. Straks, als de verdoving is uitgewerkt, zing ik weer een ariaatje.